"Böyleyken Böyle"

Bu aralar hazır işten ayrılmış ve doktora başvurularına falan hazırlanırken, böyle süper ultra entelektüel şeyler, dergiler, makaleler, klasikler falan okuduğumu sananlar elbette vardır, çok doğal olarak. Tabii ki başladım yeniden azıcık da olsa makale okumaya, lakin bugünlerde okumaktan en büyük haz aldığım şey “Böyleyken Böyle”, yani Semra Can’ın karikatürleri.

Ülkenin bence tartışmasız en popüler muhalif mizah dergisi Penguen’deki yegane kadın çizer Semra Can. Kış boyunca her hafta köşesini okuduğum an, o haftanın nadir en güzel anlarından olmuştu. Ta ki, kitabı çıkıncaya dek! :) Şimdi derginin bir sonraki sayısını beklememe gerek kalmıyor, ooh, kitapta yüze yakın sayfa var. Hepsini bir oturuşta okumuyorum ki, hemen bitmesin, azıcık daha sürsün şu keyif…



Bu kitap mutlaka edinilmeli; samimi bir neşe garanti!



Semra Can siyasete girmiyor, girmeli mi emin değilim. O sadece ve sürekli kendisini çiziyor. Evet, neredeyse her karede o var. Karadenizli, annesi hamsi pişirdiğinde evine koşacak kadar koyu Rizeli, kedileriyle yaşayan, bolca sigara ve kahve tüketen, bahçesindeki çiçekler için ölüp biten, fena halde kıvırcık saçlı, kendisiyle inanılmaz dalga geçebilen bir kadın bu. Rum bir üst kat komşusu var, Madam Eleni, o da kedi delisi, habire kedileriyle konuşur durur. Semra sanki bütün hafta sadece evde oturur, pinekler, ne çizsem diye düşünür düşünür, krizlere girer, son gece çizer ve haftada bir kere dergiye gider. Gerçekten böyle olduğuna inanasım geliyor valla, evde üzerinden hiç çıkarmadığı kırmızı eşofman altı ve terliklerinden fırlayan yamuk çoraplarıyla tam bir ev kuşu görüntüsü çiziyor zira.

Arkadaşlarıyla her buluşmasından köşesine malzeme çıkarır, her bir şeyi çizecek diye insanlar iki cümle laf etmekten çekinir olurlar. Az deli değildir aslında, hayatı kedileriyle konuşarak geçer, kedileri sayesinde hayatını kazanır bile diyebiliriz. Ne de olsa Fıçı ve Miço olmasa “Böyleyken Böyle” de tam olamazdı herhalde. Evin esas efendisi kedileridir zaten. Yatakta birlikte yatarlar, kediler çoğunlukla yorgan gibi Semra’nın üzerinde yatarlar, bazen de Semra onları yastık gibi kullanır.



Ev halleri, kedisi, çiçeği, haftada bir dergiye gidişi, her karede Semra Can işte...

Sonra Semra duygulu kadındır. Ha, romantik değildir ama! Sabahları erken kalkmaz, kalkarsa huysuzdur. Böcekten, fareden falan korkar. Çocukluğundan beri hala özendiği, içinde kalan tuhaf şeyler vardır, ya da işte kilolarıyla falan başı derttedir, o yüzden habire rahatlıkla ağlar. Güldüğü zamansa yerinde duramaz, hoplar zıplar, dans eder. Hem de şu nidayla: “Tey tey tey!” :)

Bu tabii benim karikatürlerde anlatıldığı kadarıyla tanıdığım Semra Can profili, gerçekten bir Semra nasıl biridir bilmem, ama muhtemelen çizdiği gibidir, yani çizimler o kadar doğal ve gerçek geliyor ki insana!

Bütün bunları neden anlattım? Mayıs 2012’de çıkan “Böyleyken Böyle” kitabını hala edinmediyseniz acilen edinmeniz gerek. Samimi bir neşe garanti, ben kefilim.